18.01.2022/SALI/14:33

Eş zamanlı bir zaman dilimi ve cinsiyetin bir önemi yok. Zengin ya da fakir olmanın da. Eğitim derecesinin de… Aynı anda denizin dalgalarını seyrederken, yüksek tepelerde rüzgârla okşanırken, kendi duygu denizinde, inci, mercan ve yakamozlarla, kendi içindeki rüzgârınla, kendi içinde akan, derelerin, nehirlerinle, şehir sokaklarında kaybolur gibi, kendi içindeki sokaklarda kaybolur gibi, zamanın iki ucunda seyir halindesin.

Yolculuk yorucu ama hâlâ heyecan verici senin için. Şaşırıyorsun buna.. Mecalin yok ama adım atmaktan vazgeçmeni engelleyen bir şey var. Uzakta bir yerde, sisin içinde sanki, göremiyorsun. Sanki görmek ister gibi etrafındaki seslere kulak veriyorsun. Dalganın sesi, rüzgârın sesi, rüzgâr arada bir burnuna kokularda getiriyor birbirinden değişik… Rüzgâr sana hayatın özetini sunuyor adeta bütün kokularıyla o anda.. Kulaklarında aşağı kalmıyor sana bütün sesleri getirebilmek için evreni alt üst ediyor. Senin içine bile giriyor, senin evrenindeki sesleri bile duyuruyor sana.. Bedenin bulunduğu yere dokunuyor, her zerreyi hissediyorsun. Evrenle birsin, beraber çalışıyorsun, etkiliyor ve etkileniyorsun.

Zamanı hissetmiyorsun.. Karşında biri var ona anlatıyorsun. Hiç gitmiyor sanki.. Seni öyle güzel dinliyor ki, seni bugüne kadar hiç kimse öyle dinlememişti, hiç susmak istemiyorsun. Ona anlattıkça, evrenin dehlizlerinde yürüyorsun. Ama sana korku vermediğini fark ediyorsun bu kez. Kendi evrenine de kolaylıkla dalabildiğini fark ediyorsun bir dalgıç gibi. Düşündüğünden daha fazla kaynağa, daha fazla yeteneğe sahip olduğunu fark ediyorsun. O sana ışık tutuyor adeta.. Elindeki fenerle evrenine ışık tutuyor. Fenerin bir kısmı senin evrenini aydınlatıyor, diğer kısmı evrenin aydınlığını sana yansıtıyor, dışarıdaki seni bekleyen, ta ne zamandan beridir denizlerdeki yakamozlar gibi sana göz kırpan fırsatlarını, olanaklarını görebilmen için.

Aniden ayağa kalkıyorsun, atın şaha kalkması gibi… Hızlıca tüm varlığınla kolaçan ediyorsun kendini ve evreni hatta zamanı… Zaman hiç değişmemişti durmuştu sanki. Güneş aynı yerdeydi, ay aynı yerdeydi, dalgalar devam ediyordu, rüzgâr esmeye devam ediyordu yine sana kokular getirerek…

O da kalkmıştı seninle, o da ayaktaydı şimdi.. Senin hislerine, düşüncelerine ayna oluyordu. Onun yüzüne bakınca kendini görüyordun. Seni gözlemliyordu, sessizce, seni ürkütmeden, sıkmadan. Sen sustun.. Hâlâ konuşmak istiyordun, yorulmamıştın ilk defa konuşmaktan. Ama söyleyecek bir şey bulamıyordun şimdi. Ağzını açıp kapatıyordun, kelimelerin hecelerini ya da ilk harflerini söylüyordun sadece.

Bir şey değişmemişti aslında. Evren aynıydı. Eş zamanlı olarak dünyanın her yerinden insanla aynı anı yaşadın. Sende değişmedin. Sadece kendinin farkına vardın. O kayboldu.. Vedalaşamamıştın.. Ama olsun o sana küsmezdi ve yine ihtiyaç duyduğunda seni dinleyecek ve seni kendinle buluşturacaktı.

Sen denizi seyrediyordun, kendini bulurken ve ona anlatırken.. Sen dağdaydın, rüzgâr seni okşarken, hayatın kokularını sana getirirken.. Ona anlatırken sen yoldaydın.. Sen, senin için zor bir zamandı, hastane yatağındaydın anlatırken.. Sen kendi yumuşacık, konforlu yatağındaydın, sende anlattın, o yanındaydı.. Sen sokaktaydın, aylardır bir bankta, bir dağda ya da çimlerin üzerindeydin.. Hava sıcaktı, soğuktu, rüzgârlıydı, sakindi.. Ama bir ışık vardı hiç sönmeyen. Sen, görmeye, dokunmaya, duymaya, dokunmaya, hissetmeye karar verdiğinde o ışık seni aydınlatıyordu.